İki Parkur, Bir Hikâye: 25K DNF ve 13K Zaferi
Geçtiğimiz hafta sonu Aladağlar’ın büyüleyici zirvelerinde düzenlenen Aladağ Epic Trail 2025’e katıldık. Eşim 13 kilometrelik parkuru koştu. Ben ise 25 kilometrelik parkura başladım ama bitiremedim.
Bu yazı; hem yaşadığımız deneyimin kısa bir özeti, hem de yeni YouTube vlogumun arka planı.
Sabah: Sessiz Telaş ve Ortak Heyecan
Sabah erken saatlerde yarış alanındaydık. Aladağlar’ın serin havasında bir yandan ısınmaya çalışıyor, bir yandan rota üzerinde konuşuyorduk. Start çizgisine birlikte yürüdük. Her ikimizin de koşusu farklıydı ama aynı manzarada, aynı dağın gölgesindeydik.
Yarış: Tırmanış, Güneş ve Sınırlar
İlk bölümlerde her şey yolundaydı. Ancak hava hızla ısındı. Vlogda da göreceğiniz gibi, 20. kilometreden sonra vücudum tepki vermeye başladı. Güneş çarpması, elektrolit kaybı, kas krampları… Ve sonunda, 22. kilometrede koşuyu bırakmak zorunda kaldım.
DNF (Did Not Finish) olmak hiçbir koşucunun tercihi değildir ama bazen en büyük başarı, nerede duracağını bilmektir.
Eşimle Finişte Buluşmak
Aynı saatlerde eşim 13K parkurunu başarıyla tamamladı. Onun finiş çizgisindeki gülümsemesi, benim bitiremememin burukluğunu hafifletti. Aynı yarışta, iki farklı son. Biri eksik, biri tamam. Ama ikisi de anlamlı.
Vlogda Neler Var?
🎥
- Yarış sabahı hazırlıklar
- Parkurdan gerçek zamanlı görüntüler
- Drone çekimleriyle Aladağlar manzaraları
- Sağlıkla mücadele ettiğim anlar
- 13K’nın başarıyla tamamlanışı
- Ve dağın bize öğrettikleri
📺 İzlemek istersen:
Sonuç: Bitirmek Değil, Yaşamak
Aladağ Epic Trail bize sadece rakım, tempo ya da finiş süresi değil; birlikte yaşanmış bir deneyim sundu.
Koşmak, sadece bedenin hareketi değil — zihnin, sınırların ve ilişkilerin testi.
Bitiremedim ama vazgeçmedim.
Ve o gün dağın içinde değil, kendi içimizde yeni bir şey keşfettik.
Sen bu yıl Aladağlar’da koştun mu?
Yorumlarda deneyimlerini duymak isterim.
📍 Orbis Vitae – Koşunun, doğanın ve yaşamın izinde bir yolculuk.
Orbis Vitae 
Yorum bırakın